Neen, wij steken onze kop niet in het zand

Voor de zoveelste keer schildert  Stijn Baert in Het Laatste nieuws de ambtenaar af als geldopslorpende, profiterende burger die met bakken vol pensioengeld aan de haal gaat. 
Opnieuw, en opnieuw en opnieuw menen professoren en consoorten hun ‘wijsheid’  te moeten verkondigen over ‘de privileges’ van ‘de ambtenaar’. Men gooit met boutades en gemiddelden om toch maar het grote gelijk te halen. Dat hiermee de waarheid niet gewoon een beetje geweld wordt aangedaan, maar wel  vakkundig de nek wordt omgewrongen, speelt blijkbaar geen rol.

Wij zullen het in elk geval opnieuw, opnieuw en opnieuw herhalen: ‘dé ambtenaar’ bestaat niet. Het zijn leerkrachten, militairen, politiemensen, brandweerlieden, cipiers, zorgverleners, treinbestuurders, buschauffeurs, voedselinspecteurs, sluiswachters, huisvuilophalers, sportfunctionarissen,... Heel divers, maar met 1 gemeenschappelijke en unieke eigenschap: stuk voor stuk vervullen ze een essentiële taak in onze samenleving. Elk van hen draagt bij aan het functioneren van en welzijn in de maatschappij. Samen vormen zij het fundament van de openbare diensten waarop ieder van ons kan rekenen. Elke dag opnieuw.  

Toch is in politieke ogen de openbare sector 1 grote groep waarop gemakkelijk bespaard en in geknipt kan worden. Verrassend toch, gezien hun  grote diversiteit en de grote tekorten in de sector? En vooral even onrealistisch als de stelling dat ambtenaren een veel hoger loon hebben dan werknemers in de privé. Ook dat klopt voor geen meter, maar zulke conclusies krijg je nu eenmaal als je appelen met peren vergelijkt.

Wat wel correct is, is dat de openbare sector ‘steeds meer met steeds minder’ moet. Minder mensen, minder middelen.

Bovendien werd in het overheidspensioen het laatste decennium wèl meer dan behoorlijk geknipt. En dat terwijl het ambtenarenpensioen het afgelopen decennium al drastisch werd hervormd. Voor bijna elke ambtenaar gelden strengere voorwaarden om vervroegd op pensioen te kunnen gaan. In vergelijking met tien jaar geleden werken ambtenaren al drie jaar langer terwijl het gemiddeld overheidspensioen blijft dalen.

De Studiecommissie voor de Vergrijzing verwacht dat het gemiddelde ambtenarenpensioen door die maatregelen met 13% zal dalen. Maar daar stopt het niet. Onder het mom van 'harmonisatie' willen de onderhandelaars verder snoeien: de weddebasis opnieuw verzwakken, een knip in de bijzondere stelsels, afschaffing van de perequatie,…

En we blijven het herhalen:  het pensioen van de ambtenaar is niet te hoog. Integendeel, er zijn heel wat overheidspensioenen die lager liggen dan deze van vele werknemers en zelfstandigen. Trouwens mijnheer Baert, over het waarom deze laatste buiten schot blijven, horen we je niet…. Verrassend.

De supernota pleit trouwens ook voor een sterke eerste pijler, exact wat een overheidspensioen vandaag biedt. In plaats van de ambtenarenpensioenen af te breken, zorgt men dus beter voor werkbaar werk en een beter werknemerspensioen.

Vakbonden verdedigen rechten van werknemers die elke dag het beste uit zichzelf halen om bij te dragen tot een welvarende maatschappij. En overheidsvakbonden doen dat uiteraard voor het overheidspersoneel, dat overigens lang niet alleen uit statutair personeel bestaat.

En neen, dit  doen we niet door onze kop in het zand te steken. Maar door naar de realiteit van het terrein te kijken. De grote werkdruk, de specifieke inspanningen voor sommige jobs – ja ook in de overheid werken mensen in continudiensten, buitendiensten of in specifieke omstandigheden- , de soms lamentabele middelen waarmee het personeel bij de overheid moet werken nemen we mee in rekening. En kijk nu: een nieuw fenomeen: ambtenarenbashen…. Waarom ook niet? Het wordt hoog tijd dat het leugenachtig ballonnetje van ‘de grote geldopslorpende ambtenaar’ dat de formateur en co zo graag oplaten eindelijk eens doorprikt wordt. 

 Wat wij willen is werkbaar werk en een leefbaar pensioen. Dat daarover zelfs tot een akkoord kunnen komen hebben we getoond in de discussie rond de zware beroepen. Overheidsvakbonden tekenden een protocolakkoord, waarbij we met moeilijke keuzes rekening hebben gehouden met die realiteit van het terrein. Maar ondanks dat akkoord gebeurt er niets en zien we de gevolgen: een verhoogde pensioensleeftijd zonder enige inspanning rond werkbaar werk.

Laat ons zeggen dat onze politici nog veel werk hebben. Maar wanneer ze echt moedig zijn vullen ze dat tot op heden leeg containerbegrip in plaats van te graaien waar het makkelijkst is in een sfeer van ‘Verdeel en heers’.

Tot slot nog een tip. We begrijpen dat je je als professor wil profileren. Dat je over alles een mening hebt. Maar ook voor professoren geldt: spreken is zilver, zwijgen is goud. Ga gerust voluit op café achter een pint of een koffie, maar laat ambtenaren nu eindelijk gerust!