Vicky en Julie staan hun vrouwtje in een mannenwereld

Vicky en Julie zijn beiden ACV-afgevaardigde bij Audi Brussels. Julie vertegenwoordigt de bedienden, Vicky de arbeiders. Op de Internationale Vrouwendag op 8 maart plannen ze een actie.

Vicky: ‘We willen de vrouwelijk werknemers in de kijker zetten. Bij de arbeiders maken zij een kleine minderheid van 5% uit. Het is echt een mannenwereld. Iedereen doet er hetzelfde zware werk, of je nu man of vrouw bent. Op ketting worden bijvoorbeeld de kabels in de auto gelegd. Vroeger viel dat mee, maar nu, in de elektrische wagens, zijn dat heel zware kabels. Het is ook niet alleen het zware werk. Zeker voor vrouwen met kinderen is het niet evident om in een ploegensysteem te werken. Vind maar eens opvang ,’s ochtends heel vroeg, of ’s avonds laat.’

   

Julie: ‘Slechts 16% van de bedienden zijn vrouwen. Het is heel afdelingsgebonden. De bedienden in de productie zijn mannen. In de ‘softere’ afdelingen zoals de personeels- en de kwaliteitsdienst, werken duidelijk meer vrouwen. De ondervertegenwoordiging in leidinggevende functies springt het meest in het oog: er zijn maar 3 vrouwen op 49 managementfuncties. Maar ook op het dagelijkse productieniveau zijn vrouwen enorm ondervertegenwoordigd in leidinggevende functies. Onze productielijnen zijn ingedeeld in teams van 10 mensen. Boven zo’n team staat een Gruppensprecher. Wel, er zijn nauwelijks vrouwelijke Gruppensprecher.’

Julie: ‘Onze bedrijfscultuur is een mannencultuur. Het is moeilijk om als vrouw aanvaard te worden in een groep van tien mannen. Vrouwen diezo’n functie aandurven, staan heel sterk in hun schoenen. Dat zijn rolmodellen die we moeten belichten: kijk, wij vrouwen kunnen dat, ook al is dat niet makkelijk!’

Vicky: ‘Dat is ook zo op ketting. Als je te soft bent, houd je het daar niet lang uit. Vrouwelijke werkneemsters krijgen al wel eens seksueel getinte opmerkingen te horen. Bij problemen gaan ze meestal niet naar de vertrouwenspersoon, maar bellen ze een delegee om het op te lossen.’

Vicky: ‘Ook als vrouwelijke delegee moet ik elke dag mijn mannetje staan. Met een imago van softie kom je niet geloofwaardig over bij de mannen op ketting. Als je op je strepen staat en je hard opstelt naar de chefs, aanvaarden ze je wel. Als je over je heen laat lopen, ben je al snel “weer zo’n madammeke dat met haar kont komt draaien”.’

   

Julie: ‘Ja. En ze proberen eraan te werken. Er zijn de laatste tijd heel wat initiatieven. Zo heeft onze leiding met de managers workshops gehouden rond onbewuste vooroordelen en verschillen in gender. Deelnemers vertelden dat ze een aantal situaties hebben gezien waar ze eigenlijk nooit bij stilgestaan hadden.’

Vicky: ‘De werkleider heeft in de productie een rondgang gemaakt en gevraagd: wat kun je door de ogen van een vrouw veranderen en verbeteren? Maar afgezien van de sociale partners waren er alleen bedienden, geen arbeiders bij betrokken.’

Julie: ‘Er is ook een vrouwengroep opgezet, getrokken door de diversiteitsconsulent, om ervaringen uit te wisselen, te netwerken. Maar wie kan daar tijd voor uittrekken? De bediendes.’

Vicky: ‘Wij hebben altijd een tekort aan volk op ketting. Arbeiders worden daarom niet gauw bij zulke initiatieven betrokken. De productie gaat altijd voor.’

     

Vicky: ‘De vrouwen hier zijn zich daarvan bewust. Maar een regeling in het voordeel van hun kind, staat voorop.’

Julie: ‘Ik vraag me af of er door Corona een kentering komt. Het telewerk heeft veel in gang gezet. Ik heb het gevoel dat mensen minder deeltijds zijn gaan werken, omdat door het telewerk het evenwicht tussen werk en gezin beter is. Ik ben benieuwd naar de evolutie.’ 

   

Vicky: ‘Ik werk hier nu 26 jaar. Kinderen zijn er nooit van gekomen. Wij wilden eraan beginnen, maar we hadden geen opvang. Als je in ploegen werkt, moet je eigenlijk op je ouders of schoonouders kunnen rekenen voor die opvang. Mijn ouders werkten hier allebei nog, mijn schoonouders wonen te ver om systematisch voor opvang te zorgen. Door mijn ploegenwerk hebben we ervoor gekozen geen kinderen te hebben.’

Julie: ‘Ik ben een alleenstaande mama. Ik werk niet in ploegen, maar omdat ik de kindjes altijd bij mij heb, is het voor mij een spreidstand om te zorgen dat die ’s morgens op school geraken en ’s avonds op tijd thuis. Ik heb niet de ambitie om leidinggevende te worden. Vrouwen die die ambitie wel hebben, ervaren veel meer druk. Ik zie wel dat enkele jonge vrouwen die recent manager geworden zijn, proberen om hun gezinsleven een plaats te geven, en dat zelfs wat kunnen doordrukken. De nieuwe generatie staat veel sterker op zijn strepen als het over de combinatie privé en werk gaat. En de verdeling van de taken tussen mama en papa wordt ook beter. Dat geeft mij moed.’ 

 

Julie: ‘Het zou goed zou zijn als ze zouden beseffen dat vrouwen een andere aanpak, andere kwaliteiten hebben dan mannen. Het is echt in het voordeel van een organisatie om een vrouwelijke kant toe te laten. Dat zou veel kunnen veranderen. Zo merk ik bv. dat de aanwezigheid van een vrouw bevorderlijk is voor de sociale samenhang van de teamleden.’