Vakbond en de coronacrisis: getuigenis van verzorgende Andrea

De coronacrisis zet al maanden de hele wereld in rep en roer. Tijdens de lockdown sloten heel wat bedrijven de deuren, wat in april resulteerde in meer dan een miljoen tijdelijk werklozen in ons land. De inzet van onze delegees was van ontzettend groot belang. Zij zorgden er – meestal achter de schermen – voor dat hun collega’s in veilige omstandigheden terug aan het werk konden.  

In deze reeks laten we enkele delegees aan het woord over de gevolgen van de coronacrisis op het werk en wat zij hebben kunnen verwezenlijken. Hieronder lees je het interview met Andrea, zij werkt als verzorgende in de thuiszorg.

 

Zijn de werkomstandigheden zwaarder geworden sinds de coronacrisis?

 

Ja, de werkomstandigheden zijn veel zwaarder geworden omdat we constant onder druk staan om niet besmet te worden. Wij lopen dan ook veel risico omdat wij meerdere keren per dag naar de winkel moeten voor cliënten. Niet alle cliënten nemen het even nauw met de bubbels, de afstand van 1,5m kan bijna nooit gegarandeerd worden. En wat heel belangrijk is en vaak wordt vergeten door de werkgever is dat werk en privé heel belastend wordt. 

 

Heb je angst om tijdens je werk besmet te raken?

 

Wat mezelf betreft had ik niet veel schrik omdat ik de regels heel goed gevolgd heb. Bij veel collega’s leeft er wel angst, vooral in het begin van de crisis. We hadden namelijk niet voldoende middelen om ons te beschermen tegen het coronavirus. 

 

Wat hebben de delegees van Familiehulp kunnen bereiken voor de veiligheid en gezondheid van de werknemers? 

 

Na lang mailen en telefoneren zijn er uiteindelijk online vergaderingen georganiseerd met de werkgever. Maar aan het begin van de coronacrisis minimaliseerde de werkgever de nood aan beschermingsmiddelen. Ik was kwaad en voelde me machteloos. Na heel wat druk te zetten, kwam er wel schot in de zaak. Zo startte Femma een actie op om mondmaskers te maken. Maar daarmee is de kous niet af, we moeten blijven strijden zodat alle collega’s voldoende beschermingsmiddelen hebben. Maar daar wringt het schoentje volgens mij: het budget. 

 

Is er iets dat je graag nog wil verwezenlijken?

 

Heel wat collega’s voelen zich in de steek gelaten want wij zijn een vergeten groep. Er was terecht applaus voor het verplegend personeel en er ging terecht veel aandacht naar de woonzorgcentra. Maar over de thuiszorg hoorde je niets. Mijn collega-militanten en ik willen graag bereiken dat de werkgever een mooie geste doet voor het personeel, om zo dankbaarheid te tonen. We willen ook graag als militanten meer in de kijker gezet worden, want heel wat collega’s denken nog altijd dat die beschermingsmiddelen er zomaar gekomen zijn. Maar niets is minder waar...