Extra vrije tijd nood in plaats van behoefte
‘Het is niet zozeer dat die mensen hun job niet meer graag doen, maar wel dat ze zich afvragen hoe ze die gaan volhouden tot aan hun pensioen.’ Dat zegt Nick Vastmans van ACV Vlaams-Brabant.
Ademruimte
Iedereen heeft dan wel de mond vol van werkbaar werk, maar de stelsels die het mogelijk maken wat ademruimte in de loopbaan in te bouwen, worden steeds meer verstrengd. Leeftijdsgrenzen worden opgetrokken, het vereiste aantal loopbaanjaren gaat de hoogte in en met weemoed denken we terug aan het tijdskrediet zonder motief dat in 2017 verdween. Vooral deze laatste maatregel trof een groep werknemers die nu tussen wal en schip valt. Ze zijn te jong voor een eindeloopbaanregeling, maar voelen zich vaak te oud om in hun carrière nog drastisch van richting te veranderen om het werkbaar te houden.
Rat race
Naar het einde van de loopbaan neemt de behoefte aan extra vrije tijd toe. ‘Noem het gerust een nood, eerder dan een behoefte’, zegt Nick. ‘Heel wat werknemers kunnen op latere leeftijd niet meer mee in de rat race, zowel mentaal als fysiek. Maar zowel voor de landingsbanen als voor het swt gelden er strenge - in onze ogen té strenge – voorwaarden, waardoor het ook niet meer voor iedereen is weggelegd.’
Niet haalbaar
Ook de samenleving is er op dat vlak veel veranderd. ‘Dertig jaar geleden hadden vijftigers doorgaans hun lening afbetaald en waren de kinderen het huis uit, zodat je als koppel stilaan kon dromen van een rustige, comfortabele oude(re) dag. Vandaag zijn leningen met een looptijd van dertig tot zelfs veertig jaar geen uitzondering, kinderen komen op een latere leeftijd en blijven langer bij de ouders wonen en er zijn veel meer singles. Een eindeloopbaanregeling is, door het inkomensverlies dat ermee gepaard gaat, financieel niet altijd haalbaar.’